Spacer 2013-11-10

 Paprocie, paprociowe  klasa paprotników. Obecnie na świecie występuje około 10 000 gatunków paproci, co jest liczbą małą w porównaniu do ich prehistorycznej różnorodności (jak się przypuszcza istniało wtedy około milion gatunków).

 Jest to grupa bardzo niejednorodna, można wyróżnić w niej kilka wspólnych cech. Są to zazwyczaj rośliny zielne, wyjątkowo drzewiaste. Paprocie nie mają możliwości tworzenia tkanki wtórnej, a tym samym przyrostu na grubość, być może taką możliwość miały niektóre gatunki kopalne. W tej grupie roślin powstały poprzez przekształcenie systemów telomowych typowe liście makrofilne. Liście takie są zazwyczaj podzielone na charakterystyczne blaszki, które za młodu mają formę pastorału. Paprocie wytwarzają wielokomórkowe łuski na łodygach oraz na osiach liści. Korzenie paproci wyrastają bezpośrednio z łodygi stąd zaliczane są do korzeni przybyszowych.

Kora pierwotna  warstwa tkanki znajdująca się pod ryzodermą i epidermą odpowiednia korzenia i łodygi. Najbardziej wewnętrzna warstwa komórek kory pierwotnej w korzeniu wykształca endodermę oddzielającą walec osiowy. Zbudowana jest z tkanki miękiszowej oraz tkanek wzmacniających. W łodydze są to regularne pasma twardzicy, a u dwuliściennych także zwarcicy. W korze pierwotnej łodygi nagozalążkowych i dwuliściennych pojawiają się także idioblasty w postaci sklereidów, komórki garbnikowe, kanały żywiczne, rury mleczne, zbiorniki olejowe i inne
Komórki kory pierwotnej w młodych korzeniach uczestniczą w przewodzeniu wody i soli mineralnych z włośników do wiązek przewodzących. W starszych korzeniach zwykle pełnia funkcję tkanki spichrzowej

 Pióro ptaka składa się z elastycznej osi  stanowiącej punkt przyczepu jednopłaszczyznowej chorągiewki , w której wyróżniana jest chorągiewka zewnętrzna  i wewnętrzna . Górna część osi pióra, o przekroju czworokątnym, nosi nazwę stosiny  i zbudowana jest z kory i rdzenia . Dolna – o przekroju owalnym – znajdująca się poniżej chorągiewki, nazywana dudką , jest zanurzona w skórze. Wewnętrzna część dudki zbudowana z delikatnych łuseczek rogowych nosi nazwę duszy. Chorągiewki pióra składają się z promieni  wyrastających z obydwu stron stosiny.

                                                      Kawałek nadpalonego drzewa

                                                            Uschnięty liść  dębu

 Mchy gromada roślin telomowych obejmująca małe, osiągające od 1 do 10 cm wysokości organizmy, przeważnie żyjące skupiskowo w ocienionych i wilgotnych miejscach. Nie wykształcają one prawdziwych liści, łodyg czy korzeni, zamiast nich posiadają listki (mikrofile), łodyżki oraz chwytniki, spełniające podobne funkcje, lecz mające odmienną budowę^[2]. W rozwoju mchów wyróżnia się dwa następujące po sobie pokolenia: płciowe wytwarzające gametangia  oraz bezpłciowe  wytwarzające zarodniki.

 Mchy należą do roślin nienaczyniowych, charakteryzujących się brakiem wykształconej tkanki przewodzącej. Odróżniają się od podobnych im wątrobowców m.in. obecnością wielokomórkowych chwytników. Inne różnice nie są uniwersalne dla wszystkich mchów i wątrobowców, jednak obecność łatwo wyróżnianych łodyżek i listków, brak silnie płatowych lub segmentowych części organizmów oraz brak listków ułożonych w trzy szeregi pozwalają wyróżnić mchy.